شعر از: برنارد نوئل
ترجمه: نفیسه نوابپور
----------------------------------------
کسی در منتها میزید
دهانش به آینده چسبیده
بیحفاظ
از آنچه با او آمیخته حرفی نمیزند.
زمان از حد گذشته برای حل شدن
در این جای مماس به بینهایت
و نهایت بیصبری.
درد
درد مضحک
از
باز
شدن.
