عشق من، آرانخوئه

ترانه‌ای از: ژاکین رودریگو

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

------------------------------

عشق من

بر آب چشمه‌‌ها، عشق من

باد با خود می‌‌آورد، عشق من

شب در رسیده، شناور می‌‌بینیم

گلبرگ‏‌های سرخ را

عشق من

و دیوارها ترک برمی‌‌دارند، عشق من

در آفتاب، در باد، زیر رگبار و به سال‌هایی که در گذرند

از آن صبحگاه ماه می که آنها آمدند

و آواز می‌خواندند

ناگاه با هدف تفنگ‌‏هایشان بر دیوارها نوشتند

کلماتی بیگانه را

عشق من، بوته ی گل سرخ رد آنها را دنبال می‌‏کند، عشق من

بر دیوار و در بر می‏‌گیرد، عشق من

نام‏‌های حکاکی شده‌‏شان را هر تابستان

با قرمز زیبایی که گل‌‏هایند.

عشق من، چشمه‌‏ها خشک می‌‏شوند، عشق من

در آفتاب، در باد، در میدان‌‌های جنگ و به سالهایی که می‏‌گذرند

از آن صبحگاه ماه می که آنها آمدند

در قلبشان گل، پاهایشان برهنه، آهسته آهسته

و چشم‏‌هایشان می‌‏درخشید از خنده‌‏ای بیگانه

و بر این دیوار، مادام که شب می‏‌رسد

گویی لکه‏‌های خون‏‌اند

این گل‏‌های سرخ

عشق من، آرانخوئه.

آخرین آرزو

شعر از: تئوفیل گوتیه

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

مدت‌‏هاست که شما را دوست می‌‏دارم

- می‏‌بایست هجده ساله شوم -

شما سرخ‏ و سفید، من رنگ پریده

من زمستان و شما بهار.

یاس‏‌های سفید قبرستان‌‏ها

در حوالی‌‏ام گل می‌‏دهند؛

به زودی صورتم پر از ریش می‌‏شود

که پیشانی‏‌ام چین بردارد.

آفتاب زندگی‏‌ام که رنگ ببازد

در افق ناپدید می‌‏شود

و آخرین منزلگاهم را

بر بلندی‏‌های محزون می‌‏بینم.

آه از آن زمان که لب‏‌های شما

بوسه‏‌ای کاهلانه بر لب‏‌هایم زند

پس آنگاه این دل می‏‌تواند

به سکون در مقبره‏‌ای بیارامد.

ترانه

شعر از: شارل بودلر

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

--------------------

به عزیزترینم، به زیباترینم

چشم‏ و چراغ دلم

فرشته‏‌ام، صنم جاودانه‌‏ام

از ابدیت سلام می‌‏کنم.

همچون هوای نمک ‏سود

منتشر می‏‌شود در زندگی‌‏ام

و طعم فناناپذیری ‏را

می‏‌ریزد در جان ناآرام من.

توبره‌‏ای همیشه تازه، عطرآگین

فضای عزیزی که پر می‏‌شود

مجمری فراموش شده، رازآلود

از شب می‏‌گذرد و دود می‌‏کند.

چطور بگویمت؟ به کدام مثال

که در قهقرای ابدیتم

عشقم از یاد نمی‏‌رود

مثل نافه‏‌ی ختن

که می‏‌آکند و به چشم نمی‌‏آید.

به بهترینم، به زیباترینم

شادی و سلامتی‌‏ام،

فرشته‌‏ام، صنم جاودانه‌‏ام

از ابدیت سلام می‏‌کنم.

دستانت را به من بده

شعر از: لویی آراگون

به فارسیِ نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

دستانت را به من بده، بخاطر دلواپسی

دستانت را به من بده که بس رویا دیده‏‌ام

بس رویا دیده‌‏ام در تنهایی خویش

دستانت را به من بده برای رهایی‌‏ام.

دستانت را که به پنجه‌‏های نحیفم می‌‏فشرم

با ترس و دستپاچگی، به شور

مثل برف در دستانم آب می‌‏شوند

مثل آب درونم می‏‌تراوند.

هرگز دانسته‌‏ای که چه بر من می‌‏گذرد

چه چیز مرا می‏‌آشوبد و بر من هجوم می‏‌برد

هرگز دانسته‌‏ای چه چیز مبهوتم می‌‏کند

چه چیزها وا‌می‏گذارم وقتی عقب می‌‏نشینم؟

آنچه در ژرفای زبان گفته می‌‏شود

سخن گفتنی صامت است از احساسات حیوانی

بی ‏دهن، بی ‏چشم، آیینه‌‏ای بی ‏تصویر

به لرزه افتادن از شدت دوست داشتن، بی هیچ کلام.

هرگز به حس انگشتان یک دست فکر کرده‏‌ای

لحظه‏‌ای که شکاری را در خود می‏‌فشرند

هرگز سکوتشان را فهمیده‌‏ای

تلألویی که نادیدنی را به دیده می‏‌‌کشد.

دستانت را به من بده که قلبم آنجا بسته است

دنیا در میان دستانت پنهان است، حتی اگر لحظه‌‏ای.

دستانت را به من بده که جانم آنجا خفته است

که جانم آنجا برای ابد خفته است.

شبم جز غیاب تو نیست

شعر از: لویی آراگون

به فارسیِ نفیسه نواب‌پور

این ترجمه را تقدیم می‌کنم به مامان

----------------------------------------

شبم جز غیاب تو نیست

زخم‏‌هایم جز از پیشم رفتن‌‏هایت

جز تو چیزی آنِ من نیست

بی تو همه چیزی دروغ است

بی‏ تو همه حالم خراب است.

زنده‌‏ام در انتظارت

که دستت را به دست بگیرم

می‏‌میرم و قلبم می‌‏شکند

از تصور بی‏‌مهری

از خیال جدا شدنت از راهم.

عشق من، ای مایه‌‏ی اندوهم

روزی از روزهای ماه می

در گذشته‏‌ای نه چندان دور

از من گریختی

چه ماه بدی بود

و چه دوستت داشتم

هرگز مرا نبخشیدی.

جوان بودم و با اشتیاق دوستت داشتم

حالا این منم، منی دیگر

اشک‏‌هایم را بر دستان عریانت می‏‌ریزم

و عشقم را زیر پاهایت.

درواقع کمی می‌ترسم

شعر از: پل ورلن

ترجمه از: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

درواقع کمی می‌‏ترسم

که حس می‏‌کنم زندگی‌‏ام را

خیال تابشی احاطه کرده است

که تابستانی دیگر، جانی دیگر می‌‏بخشدم،

تصویر شما، همیشه عزیز

در این قلبی که همه چیزش از آن شماست جا دارد،

قلبم یکی‌‏یک‌‏دانه‌‏ی حسودیست

که مهر به شما و میل به شما را تاب نمی‏‌آورد؛

و مرا ببخشید از اینکه رک به شما می‏‌گویم

زندگی‌‏ام از این پس بر این قاعده‏ است

که با یاد حرف‌‏هایتان یا لبخندتان

به رعشه می‏‌افتم،

و هر نشانه از شما

حرفی یا حتی چشمکی کافی ا‏ست

که تمامی هستی‏‌ام را

در فریبی آسمانی به غم بنشاند.

بهرحال آینده‌‏ام تاریک است و

سرشار است از تاوان اعمال کرده‌‏ام

پس نمی‏‌خواهم شما را ببینم

مگر با اشتیاق خواهشی بیان نشدنی،

بی‌‏ملاحظه‌‏ی انعکاس‌‏های غم‌‏افزا

غرق این خوشبختی بی‏‌حصرم

که باز و باز بگویم

شما را دوست دارم، دوستت دارم!

کلوتیلد

شعر از: گیوم آپولینر

به فارسیِ نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

میان عشق و بی‌‏خبری

سفره گسترده دلتنگی

شقایق و نرگس

فشرده به هم در باغی

شب از سر باغ می‌‏گذرد

سایه‌‏های ما به هم می‌‏رسند

آفتاب که میان گل‏‌ها برگردد

سایه‏‌ها محو می‌‏شوند

خدایانشان بیدار

گیسوانشان غلتان در باد

دنبال کن این سایه‏‌ی زیبا را

که می‏‌گذرد.

پل میرابو

شعر از گیوم آپولینر

به فارسیِ نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

سن زیر پل میرابو می‏‌گذرد

عشق‏‌های ما نیز

می‏‌بایست به خاطر بسپرم که

خوشی همیشه بعد رنج برمی‌‏گردد

شب می‏‌رسد و ساعت‌‏ها زنگ می‌‏زنند

روزها می‏‌گذرند و من می‏‌مانم

دست در دست و چهره به چهره

به کسالت می‏‌نگرد موج

بازوان ما را

که تا ابد به هم پل می‌‌زنند

شب می‌‏رسد و ساعت‌‏ها زنگ می‏‌زنند

روزها می‏‌گذرند و من می‏‌مانم

عشق می‌‏گذرد چون روانی این آب

عشق می‏‌گذرد

آهسته، مثل زندگی

خشونت‏‌بار، مثل امید

شب می‌‏رسد و ساعت‌‏ها زنگ می‌‏زنند

روزها می‏‌گذرند و من می‏‌مانم

روزها و هفته‌‏ها می‌‏گذرند

نه گذشته برمی‌‏گردد

نه هیچ عشقی

سن زیر پل میرابو می‌‏گذرد

شب می‌‏رسد و ساعت‌‏ها زنگ می‏‌زنند

روزها می‏‌گذرند و من می‌‏مانم.