خاتون من

شعر از: رنه وی‌وین

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

--------------------

در قصر خویش آرمیده،

جایی که ماه، چون بستری از صدف می‌‏گسترد...

دهانش ممنوع است و تن‏‌اش تقدیس شده،

جز من، هیچ هستی دیگری شهامت نداشته در آغوشش بگیرد.

سیاهکان طناز به خدمتش زانو می‌‏زنند...

فرومایگان، با نگاه‏‌های تهدیدآمیزشان

چون آذرخشی سرخ می‌‏گذرند...

با خنده‏‌های سفید و حرکات شیرین...

خواجگکانی ناپسند‏

و زنی که دوستش می‏‌دارم، چشمانی همسان ندارد،

چشمانی دارد ژرف او، به سان دریا، صحرا، آفتاب،

که عشق را در مغز استخوان‏‌ها به لرزه می‌اندازد.

خشم چشم‏هایش گریه‌‏ی نفرت‏‌بار درد است...

دستاویزشان می‌‏شوم، بس که زیباست،

چنان دورم از آنها، همیشه، چنین نزدیکند به من...

از گزش برگ گلی مجروح می‌‏شوند این چشم‌‏ها.

وارد قصر می‌‏شوم، فریبا به آب می‏‌غلتد،

سایه آرام، سکوت بی‏‌پایان،

بر فرشی به لطافت رستنی‏‌های بی‏‌همتا،

به نرمی می‏‌لغزد پاهای نگارم.

خاتون من با چشم‌‏های سیاهش، چون گذشته‌‏ها مرا انتظار می‌‏کشد.

یاسمین‏‌های پیچان، حسادت‏‌ها را می‌‏پوشانند...

حظ می‌‏کنم، انتخاب زیورهایش را می‌‏ستایم،

جانم بر انگشتری انگشتانش می‏‌پیچید.

نوازش‌‏هایمان، اشتیاق‏‌هایی بیدادگرند

بیم‏‌ها و خنده‏‌های یاس...

ملاحت فرومی‌‏بارد، مثل شب،

بوسه‌‏هایی خواهرانه، بعد از الحاق.

خنده‌‏کنان، چین دامنش را باز می‌‏کند...

تن بالغ‏‌اش را در نور می‌‏طلبم

در خوابگاهی بی‌نظیر،

زیر سایه‌ی امن سروها،

نزد خود می‏خوانم‌‏اش.

دروازه‌های خالی

آه اگر تنهایی رنگ داشت
تمام دیوارهای شهر را به رنگش نقاشی می‏کردم
اگر پیکری داشت
تمام میدان‏ها را به تندیس‏اش می‏آراستم
اگر صدایی داشت، ترانه‏ها می‏ساختم.

تنهایی، من را به کوچه‏های خالی می‏برد
بچه‏ها آشفتگی کوچه‏ها را در دروازه‏های خالی شوت می‏کنند
کوچه‏های قلبم با سنگ‏های خالی فرش می‏شوند
کوچه‏های تو در تو به هیچ خیابانی نمی‏رسند
همه‏ی کوچه‏ها بن‏بست‏اند.

کاش بمبی در این کوچه‏ها منفجر می‏شد
یا تمام دیوارها سبز می‏شدند
و پلیس‏های بد با باتون‏هایشان می‏افتادند به جان دیوارها
کاش سرم گیج می‏رفت و می‏افتادم.

توپ بچه‏ها شوت می‏شود وسط خیابان
بچه‏ای می‏دود دنبال توپ
هیچ ماشین و موتوری نمی‏گذرد
بچه توپ را برمی‏دارد و برمی‏گردد
برگ سبزی از شاخه می‏افتد
لابلای سنگ‏فرش ریشه می‏کند
جوانه می‏زند.

از لابلای ماشین‏ها می‏گذرم
خیابان را رد می‏کنم
از تمام کارت‏های شناسایی‏ام کپی می‏گیرم
از لابلای ماشین‏ها برمی‏گردم
کپی‏ها را بین بچه‏ها تقسیم می‏کنم
توپشان را شوت می‏کنم
دروازه‏ی خالی را فتح می‏کنم
گل می‏زنم.

از جلوی خانه رد می‏شوم
دور می‏شوم
کنار جوی آب دراز می‏کشم
برگ سبزی از درخت می‏افتد
در دلم ریشه می‏کند
جوانه می‏زند
به زمین پرچ می‏شوم
بیدارم
دیگر هیچ وقت نمی‏خوابم.