تاراج

شعر از: ماری کلر بانکوار

ترجمه‌ از: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

پیراهنت را باز می‌کنی

منی دیگر

که به تاراج می‌رود

باران بر پوستت ضرب می‌گیرد

از تنهایی خشک می‏شود

گوش‏هایت را می‌گیری و عریان

با صورت روی تخت می‌افتی

پلک‌هایت را به هم می‌فشری

که دست کم نشانه‌ای سرخ ببینی

در میانه‌ی زندگی.