شعر از: کریستینا روسِتی
ترجمه: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
پیش از هرچیز: دوستت دارم
اما پس از عشق به تو
از من آوازی سرریز می‌شود
که از هر صدایی بلندتر است،
آواز پرنده‌ی تازه‌خوانِ درونم.
دیگر چه دِینی دارد؟ عشق دیرباز من
و یا عشق تو، که گاه از موم محکمتر است؛
من عشق می‌ورزیدم و تو را حدس می‌زدم
تو من را تفسیر می‌کردی و
عشق می‌ورزیدی به آنچه امکان داشت باشم یا نباشم
نه، سبک سنگین کردن‌های ما هردو اشتباه بود.
به حتم عشق نه «مالِ من» است و نه «مالِ تو»
عشق در «من» و «تو»ی جدا از هم، رهاست
«من»، «ما» می‌شود و «ما» می‌شود «من» در عشق
عشقِ سرشار می‌داند که «تو» «مالِ من» نیستی
هردو برابریم و همپای هم
هردوی ما، در عشقی که ما را یکی می‌کند.
