همه ی حواسم را جمع کرده بودم که گم نشوم و هروقت ساختمان آکروپولیس را دیدم بپیچم سمت راست که برسم به میدان نزدیک خانه. ولی چون این اسم خیلی برایم آشنا بود، رفتم ببینم چه خبر است. اول گیر افتادم در یکسری راه های تودرتو که از کنار باغچه ها و مجسمه های بزرگ و قشنگی می گذشت و می رسید به در بسته ای که اگر باز بود می توانستم از روی خیابانی بگذرم و به نمایشگاهی برسم که قبلا دیده بودمش. وقتی بالاخره به جای اولم برگشتم، رفتم سراغ ساختمان بزرگ تاتر آکروپولیس که آن طرف چهار راه بود. گیشه های خالی و درهای بسته را رد کردم و رسیدم به... اگه گفتی کجا؟ رسیدم به ساختمان سینماتک.فکرش را هم نمی کردم. اولین بار که دوستی پیشنهاد کرده بود سینما تک را در فرانسه ببینم، حتی نمی دانستم که آن را با چه اعرابی باید بخوانم. ولی حالا روبرویش ایستاده بودم و به این فکر می کردم که چند روز پیش هم از این اصراف گذشته بودم وقتی که از خرید بر می گشتم و یک کوچه را اضافه رد کرده بودم. فیلم ها را با زبان اصلی و زیرنویس فرانسه نشان می دهند. یک یورو برای اشتراک سالانه می گیرند و دو یورو برای تماشای هر فیلم. اینهم آدرسش: http://www.cinematheque-nice.com
(ظاهرا این جایی که من پیدا کرده ام، با آن سینمایی که آن دوست گفته بود، متفاوت است.)
و باز چند خبر از روزنامه ی مترو:
+ فرانسه: امروز اینجا جشن «رومن گری» است. از دیروز کلی میزگرد و برنامه اجرا شده با حضور کلی آدم مهم. جشن دوچرخه سواری هم هست. همه بریم دوچرخه سواری (!)
+ اسپانیا: مطابق سنت، هرسال یک گروه آگاه، از چگونگی انتشار صدای ضربه به پوسته ی هندوانه ها، زمان برداشت این محصول را تعیین می کنند. Anecoop، بزرگترین شرکت تولید کننده ی هندوانه در اروپا، در سال 1999 از دانشگاه مادرید، سیستم منظم و سریع و مفیدی را برای این کار درخواست کرد. حالا یک ابزار کاملا جدید، درست شبیه آنچه در عمل اتفاق می افتد، این صدای مشهور را به صورت الکتریکی تفسیر می کند. (کاش من هم یکی از این ابزارها داشتم.)
+ آمریکا: هیچ می دانید که گروه موسیقی «دختران برزیلی» برزیلی نیستند؟ آنها آمریکایی اند. از این گذشته دختر هم نیستند و غیر از خواننده، همه پسرند. ریتم آهنگ های اولین آلبومشان هم برزیلی نبوده. (جل الخالق. از این آمریکایی های جهان خوار هر چی بگی برمیاد!)
+ پرتغال: مطابق باورها، پرتغالی ها زندگی را ساده می گیرند. با اینحال یک بررسی جدید از Reader's Digest همه چیز را برعکس نشان می دهد. از هفده کشور بررسی شده، چرتغالی ها بیشترین جمعیت عصبانی های اروچا را دارند. این حقیقت دارد که چرتغالی ها خیلی با گذشت نیستند. برای مثال آنها همیشه تاخیر دارند، اما تحمل انتظار کشیدن برای کسی را ندارند. دومین رتبه مربوط به انگلیس است، در حالیکه چک ها و اسچانیایی ها رتبه ی سوم را دارند. در پایین فهرست، روس ها از همه صبورترند. (به نظر من خیلی نمی شود به این آمارها اعتماد کرد چون اینها درجه ی خونسردی را با مشکلات خودشان می سنجند. اگر هرکدامشان را یک هفته ول کنند در خیابان های تهران و دوام بیاورند، شاهکار کرده اند.)
+ فنلاند: این کشور طی دو هفته ی گذشته، به دنبال یک اعتصاب مهم که کارخانه ها را متوقف کرد، با کمبود دستمال توالت روبرو شده است. دعوا هم سر این بوده که مسوولین گفته اند این محصولات در همه ی تعطیلات نوئل و تابستان فروش نداشته است. (وقتی این فرنگی های کافر و نجس (!) شیر آب برای توالت هایشان نمی گذارند، باید فکر اینجاهایش را هم بکنند.)
