آخرین بارقه

شعر از: ژان فولان

ترجمه‌ از: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

آخرین بارقه از کوره‌‌ی آهنگری برمی‌‌شود

اشیاء، در عیش عظیم خویش

آرام می‌‌گیرند

و غبارهاشان

معلق در هوا

پرده‌ از صداها برمی‌‌دارند

یا چشم‌‌ها را می‌‌بندند

و بر اشیاء فرو می‌‌افتند

همان دم

بر جاده‌‌ای

پروانه‌‌ای مرده

سرخ و سیاه

یکه تجزیه می‌‌شود

پیراهن‌‌های از تن درآمده

گرمای ملایمشان را از دست می‌‌دهند

و دست‌‌های کودک

که هنوز سالهای سال رشد می‌‌کنند

مشغول خاک‌‌بازی‌‌اند.