شعر از: ژان فولان
ترجمه از: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
بر این زمین غریب
کلماتی می‌یابد
که فقط برای او ادا می‌شوند
گل سفید کوچک و
پر کاه و سنگریزه‌ای
که به تمام گذشته شباهت می‌برد
پای پرچینی گرد آمده‌اند
ورودی خانه‌ای از گِل سرخ
که میز و صندلی و گنجه در آن
از آفتابی تابان می‌سوزند.
