شعر از: پیر مونانتو
ترجمه: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
قیچی تیزی دارم
رو آسمون می‌ذارم
از این ور و از اون ور
می‌بُرم و میارم
کنار هم می‌چینم
یه آشیون می‌سازم
پرستوی قشنگی
تو آشیون می‌ذارم
پرستوی گرسنه
براش غذا میارم
یه روزی بود همینجا
من اومدم به دنیا
نمی دونستم هیچی
از دنیا و از اسما
یه روز بهت می‌گفتم
این خط زن و بال زنه
یه روز دیگه می‌گفتم
این چرا جیغ می‌زنه
اما حالا می‌دونم
پرستوی قشنگم
تو یک پرنده هستی
من اسمتو دوست دارم.
