تو یه برنامه مستند از شبکه چهار یه وقتی یه جنگلی رو نشون می داد که در اون زنجره ها هر هفده سال یکبار, یک شب همه با هم زاده می شن. اون شب تمام فضا پر شد از زنجره ها و صدا و پروازهاشون. اون شب جنگل خواب نداشت و عمر زنجره ها هم همون یک شب بود. صبح روز بعد, همشون جسدهایی بودن که سطح زمین رو پر کرده بودن. جالبی ماجرا این بود که در تفسیر این اتفاق, عمر مفید خاک برای تامین نیازهای جنگل را هفده سال ارزیابی کرده بودن. زنجره های یک شبه هم غذای هفده سال بعد درخت ها شدن و هم غذای چندین روز پرنده ها و حشرات.
فکر می کنم اینجور چیزها عظمت خدا رو بیشتر نشون می دن تا پیدا کردن ساده دلانه ی آیه ها و اسم های مقدس بر نشانه های حقیر. گاهی تصویرهایی برام می رسن که اسم امام و پیغمبر را روی ابر یا کف دریا نشون می دن یا آیه های قرآن رو روی پوست کدو و تخم مرغ. رد نمی کنم این احتمالات رو, ولی نشانه های خدا خیلی عظیم تر از این حرف هان. از این گذشته در یکی از همین ایمیل ها عکس هوایی از خلیج فارس دیدم که به شکل ماهرانه ای دستکاری شده بود و شکل تفنگ به خودش گرفته بود. اینه که به عکس ها اعتماد نمی کنم. توقع نداشته باشید با دیدنشون حیرت کنم.
