چیست که با انگشت‏هایم می‌‏شمرم؟

شعر از: یوهان بوبروفسکی

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

--------------------

زمان، صدایی که از بیشه

می‏‌ﺁید، سایه‌‏اش

جاده را قطع می‌‏کند.

میوه زیر پاهای‌‌ات

می‏‌ترکد، قبول کن،

از این پس غریب،

هسته‌‏ی مرگ را.