شعر از: تئوفیل گوتیه
ترجمه: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
مدتهاست که شما را دوست میدارم
- میبایست هجده ساله شوم -
شما سرخ و سفید، من رنگ پریده
من زمستان و شما بهار.
یاسهای سفید قبرستانها
در حوالیام گل میدهند؛
به زودی صورتم پر از ریش میشود
که پیشانیام چین بردارد.
آفتاب زندگیام که رنگ ببازد
در افق ناپدید میشود
و آخرین منزلگاهم را
بر بلندیهای محزون میبینم.
آه از آن زمان که لبهای شما
بوسهای کاهلانه بر لبهایم زند
پس آنگاه این دل میتواند
به سکون در مقبرهای بیارامد.
