جشن موسیقی

سه شنبه شب، سی و یکم خرداد، جشن موسیقی بود به مناسبت شروع تابستان. یک جشن ملی که به ابتکار وزیر جامعه گرای فرهنگ، جک لانگ (Jack Lang)، در سال 1981 بوجود آمده است. یک جشن رایگان و مردمی که در آن هر کسی آزاد است تا هر ساز یا هر سبک موسیقی را به خیابان بیاورد. ما را هم صدای موسیقی کشاند به خیابان. هرکجا که می شد، دستگاه های تقویت صدا گذاشته بودند. نوازنده ها می زدند و خواننده ها می خواندند. مردم می خوردند و می نوشیدند و می رقصیدند. در پیاده روی پهن کنار دریا، که به ارتفاع ساختمانی از ساحل بلندتر است، در فاصله ی بین گروه های رقص و موسیقی، دست فروش ها بساط خرده ریز و بازی و خوردنی پهن کرده بودند. قدم به قدم منقل هایی بود که دود کباب شدن گوشت خوک را در فضا پخش می کرد. ساحل که پوشیده است از قلوه سنگ های ریز، تاریک بود و آرام. گاهی چند نفری می زدند به آب و مست از خوشی، خود را خنک می کردند. زوج های عاشق، تن سپرده بودند به آغوش هم و باد از میان بوسه هایشان می گذشت. ماه، یک دایره ی کامل بود که از پشت ابرها سرک می کشید و روی آرامش دریا، جاده ای از نور کشیده بود. صدای موسیقی، تا نیمه های شب، وقتی که ستاره ها من را با خود به آسمان می بردند، هنوز شنیده می شد.