شهوت

شعر از: ژان فولان

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

مردان

خاطره‌‏ی قهوه‌‏ی بد طعمی که یک شب

با فریب زنی نقاش نوشیده باشند را

از یاد نمی‏‌برند.

وقتی دل به سایه‌‏ی دلتنگی بسته‌‏اند

که جورابش را بالا می‌‏کشد

و دلبری می‏‌کند.

روی میز مردی غریبه

قاشق در فنجان

دو دست سفید

و کلاه بزرگی که لای چین‏‌هایش

عطر یاس بنفش مانده بود

همه نشانه‌‏هایی شهوت‏‌آلود بودند.