شعر از: ماری کلر بانکوار
ترجمه از: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
زمین ورق می‌خورد
فتور ماموت‌ها و اختاپوس‌ها می‌خوابد
که پیش از ما نفس می‌کشیده‌اند.
کنار من بیا. شانه‌هایم را بگیر.
تاریکی فاصله‌ی میانمان را کم می‌کند.
استخوان شانه‌هایم
میان استخوان‌های سپیداچ جا می‌افتند.
زیر آنها دلی‌ست
در انتظار خدایی یا کودکی‌ای.
بیا کنار من.
