شعر از: تئوفیل گوتیه
ترجمه: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
کارمن لاغره، مث نی قلیون گوشتی
پشت چشمش عین کولیها سیاهه
سبزهست با موهای مجعد.
همه زنا میگن زشته
اما همه مردا احمقن:
حتی اسقف شهر تولدو سرش قسم میخوره.
پشت گردنش گوشتالو و سرخه
موهاشو جمع میکنه بالا
میشینه تو آلاچیق و جلو بالاپوش‌شو باز میذاره.
رنگ نداره صورتش
اما دهنش واسه خنده منفجر میشه
لباش سرخن، مث فلفل قرمز یا گل سرخ
که قرمزیشونو از خون دل گرفته باشن.
یه جور قشنگی خاصی داره
خودشم میدونه قشنگه
شور و گرما از چشماش میتابه
و تو نگاهش هیچی نمیخواد.
با همه زشتی زنندهش، نمک داره
انگار که ونوس لختِ لخت
از تلخی مغاک بهش حمله کرده.
