سر راه، رسیدیم به یک نمایشگاه نقاشی کودکان. گفتم: «بریم ببینیم.» و رفتیم. اتاقک کوچکی بود که دورتادور و روی یک دیوار پارچه ای که دو قسمتش می کرد، نقاشی بچه ها را چسبانده بودند. موضوع این بود: «آینده کودکانمان را بااعتیاد تباه نکنیم.» اول قدری دلخور شدم که چرا باید بچه های هفت تا پانزده ساله را واداریم که به این چیزها فکر کنند. ولی فکر کردم که این هم جزئی از اجتماعی ست که بچه ها در آن زندگی می کنند.
برای من که از نقاشی فقط همان خانه ی چهارضلعی با شیروانی مثلثی اش را می دانم و رودخانه ای که از دل کوه های برف گرفته میان دشت پر سبزه می دود و از کنار کاغذ بیرون می زند، نقاشی بچه ها محشر بود. بعضی ها واقعا خوب فکر کرده بودند و واقعا خوب کشیده بودند. گرچه که کار بعضی ها کپی و از سر باز کردن بود. بعضی از نقاشی ها آنقدر قشنگ بود که پوسترش کرده بودند. جالب ترین نقاشی را به نظر من مرضیه قائینی از مشهد کشیده بود. دو تا پا کشیده بود که یکی سیگاری را له می کرد و دیگری لای انگشت هایش، شاخه ی گلی نگه داشته بود. من بیشتر از سبک نقاشی اش خوشم آمد و نه... فکر بد نکنید. فقط به خاطر مشهدی بودنش نبود.
خیلی نمایشگاه معرکه ای نبود که بخواهم پیشنهاد کنم که حتما بروید و آن را ببینید. مخصوصا در این شلوغی و کثیفی تهران که آدم برای کارهای واجب هم زورش می آید از خانه بیرون برود. با این حال آدرس را می نویسم: خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید دکتر مفتح، نبش کوچه چهارم، شرکت بهداشتی درمانی تخصصی ترک اعتیاد تهران.
