شعر از: ژان فولان
ترجمه از: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
پرنده‌ای به منقار، پرهایش را می‌آراید
بر آتش
صدای برشته شدن گوشت می‌‌آید
و سبزیجات سرخ و سبز.
در ملاحت هر روزه
کینه اوج می‌گیرد
و گاه زنی جیغی می‌کشد
که بی‌هوا سوخته است
با زغال‌های آتشدان.
خانواده بوضوح
فلاکت انسانی‌تان را بازمی‌خواند.
