خیلی چیزهانوشته بودم و دلم می خواست بگذارم در این صفحه.اولین تجربه هایماز حرف زدن بود و تلاش هایم برای زندگی کردن.دیده ها و درک هایم را از اینجا نوشته بودم. اینجا یکی از خیابان های اصلی بافت قدیمی شهر نیس، از بندرهای زیبای جنوب فرانسه است. ما در طبقه ی سوم ساختمانی متعلق به دوره ی ناپلئون اول زندگی می کنیم. دلم می خواست کلی خاطره بنویسم از اینجا، ولی نمی توانم چون فرصت تایپ کردن ندارم. قول داده ام که کارم بیشتر از یک ساعت طول نکشد. دانشمند من کلی کار دارد با این کامپیوتر و نباید زیاد وقتش را بگیرم.
فکر کنم که باید از خیال رفتن به کن هم بگذرم. چون هنوز کارت اقامت ندارم و نمی خواهم بدون آن از شهر خارج بشوم. نمی خواهم مشکلی پیش بیاید. اگر این جشنواره یک هفته دیرتر شروع شده بود...
یک روزنامه ی مجانی هم پیدا کردم همان روز اول که هر روز صبح می روم و از کنار میدان برمی دارم. خیلی جالب نیست ولی اخبار کن را از آن دنبال می کنم. این هم آدرسش: www.metrofrance.com
اینجا همه چیز خوب و منظم است. زندگی کردنم راحت است و هیچ مشکلی در هیچ کاری نیست. فقط حرف زدن بزرگترین مشکل است. هیچ کس مثل آدمیزاد فارسی حرف نمی زند و نمی فهمد. گاهی وقت ها گریه ام می گیرد بس که چیزی نمی فهمم.
هنوز گاهی وقت ها دو تا دستم را می برم روی سرم که روسری ام را مرتب کنم. چقدر زندگی بدون روسری و مانتو راحت و لذت بخش است.
