شعر از: ریمون رادیگه
ترجمه: نفیسه نواب‌پور
----------------------------------------
در ساحل دریا
برای تا ابد جوان ماندن
همچون آفرودیت
از آفتاب ناهار می‌‌‌خورم و
از ماه، شام.
گویی آن پری دریایی هستم
که در موج‌‌های تلخ، شاد است و
وقت خواب
بالشی غیر از موج نمی‌‌‌خواهد.
بر ماسه‌‌ها، آفتاب
می‌‌درخشد چون زورقی گم بر آب.
نه دیگر نیازی‌‌ست به فریبایی‌‌‌تان
و نه به اسفنج و نه به گچ‌تان.
ونوس بیدارخواب است
بخاطر جان‌‌‌های خیس غم‌‌آلودتان.
