هیپریون

شعر از: امینسکو

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

درست مث تو قصه‌‏ها بود

یه دختر جوون و خوشگل

مث همیشه

می‏‌خوام براتون از یه خانواده‏‌ی اشرافی بگم.

سفید بود، مث برف

یکی یه دونه

مث یه باکره بود، بین فرشته‌‏ها

ماه، وسط آسمون.

تو تاریکی طاقای بلند

تند و تیز می‌‏رفت سمت اون پنجره‏‌ی روشن

که هیپریون از اونجا پیدا بود.

دختر اونو می‏‌دید که رو دریاها

می‏‌درخشه و بالا میاد

و قایقای سیاه رو

رو یه جاده‌‏ی پرت، پیش می‏‌بره.

دختر هر روز اونو می‌‏دید و 

اینطوری گر می‏‌گرفت؛

اونم به نوبه‏‌ی خودش

عاشق دخترک شد.

انگار که تو رویاهاش، دختره

همه لحظه‏‌هاشو تو دست می‌‏گرفت و 

فوت می‏‌کرد سمت اون

اینطوری قلبش و روحش پر می‌‏شدن.

کی می‌‏دونست که اون واسه چند نفر

شبو روشن کرده بود

وقتی می‌‏رسید به قصر تاریک و

دختره جلو روش ظاهر می‏‌شد.

پا به پا، پشت سر دختره

می‌‏سرید و می‌‏لغزید

و از اخگرای سردش

یه رشته‏‌ی داغ می‌‏بافت.

و وقتی که شاهزاده خانوم می‏‌خوابید

وقتی که آروم رو تختش دراز می‏شد

اون می‌‏رفت و نزدیکش می‏‌شد و 

دستای دختر

مژه‏‌های نورانی‌‏شو می‌‏بست.

و از آینه نور زیاد

مث سیل رو تن دختره می‌‏ریخت

پلکای لرزونش آروم می‌‏گرفتن

صورتشو برمی‏‌گردوند.

دختره تو آینه

یه خنده می‌‏دید که می‏‌لرزه

خنده‌هه می‌‏خواست از وسط رویاها

با یه جاذبه‏‌ی قوی

خودشو به قلب دختره برسونه.

و دختره روبروش گریه می‏‌کرد:

شاهزاده‌‌‏ی شبای روشنم

بیا

پس چرا نمیای؟

هیپریون شیرین من

رو یه پرتوی نور سر بخور

از آسمون پایین بیا

که آتش جاویدت

همه‌‏ی زندگیمو روشن کنه.

[...]

آه، بیا گنجینه‌‏ی من

دنیای رویا را رها کن

منم هیپریون، عاشق تو که

تو که زیباترین عروس دنیا خواهی شد.

پدر، خواهش می‏‌کنم مرا از این زندان برهان

و از این ابدیت سنگینی که در آن اسیرم

بلندترین نردبان دنیا

تو را برای همیشه راحت می‌‏کند.

بخت دیگری به من بده

هر قیمیتی که باشد

چون تو حقیقت مرگی

و سرچشمه‏‌ی زندگی.

نگاه پر اشتیاق مرا بگیر

و هاله‏‌ام را که همیشه می‌‏درخشد

در عوض ساعتی به من فرصت بده

ساعتی برای عشقی بی‌‏نظیر...

این اقبال است که شما را

در تنگنا می‌‏فشرد

من اما در دنیای بزرگم

سرد و جاوید باقی می‌‏مانم.

[...]