ساعت‌‌های پراگ

شعر از: امانوئل روبله

ترجمه: نفیسه نواب‌پور

----------------------------------------

پراگ، پراگ، درخشش طلا

قدم می‌‏زدیم

تو بس سبک

بر بازوان من، بس جوان، بس روشن

پراگِ صدها برج

و هزاران کلیسا

زیر آسمان مرواریدگون ژانویه

و عشق ما

با ما

سر خم کرده بود بر امواج رود

بین طاق‌‏های پل

ساعت ساختمان شهرداری

مثل یک کیک عسلی بزرگِ تزئین شده

در جشن‌‏های نوئل اسپانیا

شماره‏‌های نقره‌‏ای پریده‌‏رنگ داشت

و خروسی مدام بر آن می‌‏خواند

درست مثل صبح‏‏‌های زندگی؛

دستگاه از کار افتاده بود

مرگ دیگر زنگ نمی‌‏زد

و ما مسخره‏ می‏‌کردیم

که مرگ، نامیراست.

قلب‏‌های چون میخک شکفته‌‏مان

پر بود از غفلت.

نه چندان دور از ساختمان قدیمی شهرداری

در محله‏‌ی یهودیان

ساعتی بود با نشانه‌‏های عبری

که عقربه‏‌هایش خلاف جهت می‏‌چرخیدند

گویی زمان را آزاد می‌‏کرد

و دنیایی می‏‌آفرید

بی‏‌شروع و بی‌‏پایان

که آنجا خوشبختی، چشم‌‏های تو را داشت

آه، عشق گذشته‌‏ی من!

نمی‌‏توانم آن زمستان آواره را برگردانم

بی اینکه یادی از پراگ کنم و دیوارهای قدیمی‏‌اش

و بی اینکه آخرین شعر را به یاد بیاورم

شعری که دو پاره بود

در کوچه‏‌های قصر

بی اینکه از میدان وانسیسلاس یاد کنم

شب

وقتی که روز و شب

بالای سر ما

با مفهومی معکوس می‏‌گشتند

مثل عقربه‏‌های دو ساعت

در آن ژانویه‏ی پراگ

که مرگ و زمان

دست از دنبال کردنمان کشیده بودند.

----------------------------------------

پ.ن.: ساعت بزرگ «هتل شهر» در شهر قدیم یادگاری از قرن پانزدهم است. این از سه قسمت مجزا تشکیل شده: نمایش مجسمه‏های کوچک، محیط و گاهشمار. نمایش مجسمه‏های کوچک هرساعت با حضور یک اسکلت، نشانه‏ی مرگ، آغاز می‌‏شود. او با یک دست طناب زنگ را می‏‌گیرد و با دیگری ساعت شنی را بالا می‌‏آورد. نمایش با آواز خروسی تمام می‌‏شود.

پ.ن.ن.: یهودیان اعداد را نمی‌‏شناختند: هر حرف از الفبای عبری ارزش عددی خودش را داشته، تقریبن شبیه لاتین قدیمی. حروف عبری همچون بسیاری از زبان‌‏های شرقی از راست به چپ نوشته می‌‏شوند و به همین دلیل است که ساعت هتل شهر یهودیان برعکس می‌‏گردد.